Ο Carl Rogers θεωρείται ο ιδρυτής της Προσωποκεντρικής Προσέγγισης. Η συνεισφορά του στον χώρο της ψυχολογίας θεωρείται πολύ σημαντική αφού καθιέρωσε αρχές που άλλαξαν τον τρόπο σκέψης των ψυχολόγων, όπως την θεραπευτική δύναμη της σχέσης του πελάτη με τον θεραπευτή. Ο Rogers το 1947 διετέλεσε πρόεδρος της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρίας. Τιμήθηκε το 1956 από την Αμερικανική Ψυχολογική Εταιρία, για την πρωτοποριακή έρευνά του, με το Βραβείο Διακεκριμένης Επιστημονικής Συνεισφοράς. Το 1987 ήταν υποψήφιος για το βραβείο nobel ειρήνης.
Σύμφωνα με την Προσωποκεντρική Προσέγγιση κάθε άνθρωπος έχει μια έμφυτη τάση να επιβιώσει και να εξελιχθεί. Αυτή η τάση ωθεί τον άνθρωπο να κινείται προς την κατεύθυνση της ωρίμανσης, της ανάπτυξης και της πραγμάτωσης. Όπως αναφέρει ο Sullivan ‘’η βασική κατεύθυνση του οργανισμού είναι προς τα εμπρός’’. Δηλαδή προς την ελευθερία, την ανεξαρτησία, την ωριμότητα και την βελτίωση.
Παρόλο που ο άνθρωπος έχει μια έμφυτη τάση να εξελιχθεί, μπορεί κατά τη διάρκεια της ζωής του, να συμβούν γεγονότα που να την μπλοκάρουν. Αυτά τα γεγονότα σχετίζονται με αξίες της οικογένειας ή του πολιτισμού που είναι αντίθετες με αυτές του ατόμου, αλλά παρόλα αυτά το άτομο τις υιοθετεί.
Για παράδειγμα ένα αγόρι αγαπάει την ζωγραφική. Η οικογένειά του θεωρεί ότι η ζωγραφική δεν είναι ‘’σοβαρό’’ επάγγελμα ειδικά για ένα αγόρι. Οι ιδέες αυτές περνάνε από την οικογένεια στο παιδί και το παιδί τις εσωτερικεύει, θεωρώντας ότι είναι δικές του. Δηλαδή δεν θεωρεί ότι οι γονείς του πιστεύουν ότι η ζωγραφική δεν είναι σοβαρό επάγγελμα και ειδικά για αγόρια αλλά θεωρεί ότι ο ίδιος πιστεύει ότι η ζωγραφική δεν είναι σοβαρό επάγγελμα και ειδικά για αγόρια. Με αυτό καταφέρνει το παιδί να κερδίσει την αγάπη της οικογένειας του, αφού η άποψή του ταυτίζεται με αυτή της οικογένειας αλλά βάζει εμπόδια στην έμφυτη τάση εξέλιξής του.
Είναι δεδομένο ότι όλα τα παιδιά θέλουν να είναι αγαπητά από τους γονείς τους και ότι όλοι οι ενήλικες θέλουν οι πράξεις τους να είναι σύμφωνες με αυτά που επιβάλλει ο πολιτισμός. Είναι όμως βέβαιο ότι κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και μοναδικός και έχει τις δικές του αξίες και τις δικές του ανάγκες που θέλει να ικανοποιήσει. Όταν οι πραγματικές ανάγκες (οργανισμικές ανάγκες) ενός ατόμου δεν συμφωνούν με αυτές τις ανάγκες που του επιβάλλονται από την οικογένεια ή τον πολιτισμό (όροι αξίας), παρόλα αυτά το άτομο εσωτερικεύει τις ανάγκες που του επιβάλλονται, τότε αρχίζει να εμφανίζεται στο άτομο ψυχολογική ένταση ή διαταραχή.
ΘΕΡΑΠΕΙΑ
Στη προσωποκεντρική προσέγγιση ο θεραπευτής έχοντας τις στάσεις της άνευ όρων αποδοχής, της ενσυναίσθησης και της αυθεντικότητας ή συμφωνίας, προσπαθεί να επικοινωνήσει και να δημιουργήσει μια σχέση ουσιαστική με τον πελάτη. Αυτή η σχέση μπορεί να διευκολύνει το άτομο σταδιακά να αισθανθεί αποδεκτό όπως ακριβώς είναι. Όταν λοιπόν αισθανθεί την αναγνώριση και την αποδοχή του θεραπευτή, μπορεί σιγά σιγά και το ίδιο το άτομο να αρχίσει να αποδέχεται τον εαυτό του. Όπως αναφέρει ο Rogers ‘’Όταν αποδέχομαι τον εαυτό μου όπως ακριβώς είναι τότε αυτός αλλάζει’’. Αναπτύσσεται σταδιακά μεταξύ του θεραπευτή και του ατόμου μια σχέση ασφάλειας και εμπιστοσύνης. Έχοντας το άτομο μια αίσθηση ασφάλειας αρχίζει την εξερεύνηση του εαυτού του. Ο δρόμος της αυτοεξερεύνησης και της αυτογνωσίας είναι ένα ταξίδι που φέρνει σημαντικές αλλαγές.
Το άτομο στην θεραπεία τείνει να αλλάξει και να αντικαταστήσει κάθε προσωπείο που απέκτησε από την οικογένεια ή την κοινωνία και δεν του ταιριάζει, επιλέγοντας τον δικό του τρόπο συμπεριφοράς. Εγκαταλείπει το να υποδύεται ρόλους και είναι περισσότερο αυθεντικό και αποδεκτικό τόσο με τον εαυτό του όσο και με τους άλλους. Νοιάζεται για τις γνήσιες διαπροσωπικές σχέσεις. Αρχίζει να συνειδητοποιεί τις πραγματικές του ανάγκες και να τις εμπιστεύεται.
Η έρευνα επιβεβαιώνει την αποτελεσματικότητα της Προσωποκεντρικής Προσέγγισης στη θεραπεία. Δεν αποτελεί σαφώς το μοναδικό τρόπο θεραπείας αλλά η Προσωποκεντρική Προσέγγιση περιλαμβάνει τρόπους δημιουργίας βαθιάς σχέσης με τον πελάτη, που είναι χρήσιμη και βοηθητική σε κάθε άλλη μέθοδο.
